Korku Benim Sahibim
Filiz ÖzdemKorku Benim Sahibim Gönderileri
Korku Benim Sahibim kitaplarını, Korku Benim Sahibim sözleri ve alıntılarını, Korku Benim Sahibim yazarlarını, Korku Benim Sahibim yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Herkes gözlerini uzaklara dikmiş, kimse yanındakini görmüyor. Duymuyor. Duysa da bir şey anlamıyor. Sözün kırılıp dökülmekten gayrısı gelmiyor elinden.
Sayfa 48 - YKYKitabı okudu
İki korku arasında büyüdüm ben. Biri sevgiyi kaybetme korkusuydu. Diğeri babamın yoluma düşen gölgesinin saldığı korku. Canın mı sıkkın? Üzüldün mü? Bunaldın mı? Yanlış mı yaptın? Öyle mi düşündün? Yavrum! Gel bana.
Koş. Deden geliyor.
Söz dinlemeyecek misin? Cevap mı vereceksin? Gâvur mu olacaksın? Orospu mu olacaksın? Anarşist mi olacaksın? Yasak! Yasak! Al sana.
Kaç. Baban geliyor.
Sayfa 37 - YKYKitabı okudu
Bunu söylemem gerek, hatta mutlaka söylemem gerek: İki korku arasında büyüdüm ben. Sonra korku benim sahibim oldu. Etten binama yerleşti. Pencerelerin arkasına sinip dışarıyı seyretti. Kafamı çevirmeye çalışsam da bir eliyle ensemden, diğeriyle çenemin altından tuttu. Beni kendi gözleriyle, kendi baktığı yerden dışarıya bakmaya zorladı.
Sayfa 36 - YKYKitabı okudu
Hayat her yerde var. Kelebeklerin kanadında, merdivenlerin gölgesinde, kumdan kalelerde, ayrıkotlarında, çukurlarda, uğultuda, boğazda düğümlenen yumrularda, kapalı kutularda, verilen sözlerde...
Ne katı bir tanımdı o. Sen söyledin. Ölüm gelecek dedin. Geri dönüşü olmayan bazı şeyler vardır, ne yapsan değiştiremezsin, tıpkı ölüm gibi dedin.
Ölmeseydi kimse. Yüzün dursaydı yerli yerinde. Lanet okuyorum bütün bu sayıklamalara.. Hayatımda hiç gereği ve birebir karşılığı olmadığı halde biriktirdiğim şeyleri düşünüyorum..
Sırtıma abanan ve beni sürekli tırmalayan, benimle birlikte yaşlanacak onulmaz yaralar, mezarından burnunu bile uzatması yasaklı sen, yalnızca kendimin gördüğü param parça yüzüm... Kim gördü bizi gerçekten? Kim duydu seslerimizi?.
Tutulmayacak, unutulacak sözler söyleniyor..
Çocukların kıyıları vardır. Anneler görünmez atlarıyla giderler oraya.
Annelerin dağları vardır. Küstüklerinde giderler oraya... Çocuklar da, erkekler de bilmezler burayı, gitmez gidemezler..
Çıt diye ölüvermek bilmediğin bir yerinden... Ya da hop diye doğuruvermek hiç bilmediğin bir yerinden..
İnsanın duyularını ondan ayıran ve utanmadan yalanlayan gerçek, gerçek olabilir mi? Nedir gerçek?.
Herkes gözlerini uzaklara dikmiş, kimse yanındakini görmüyor. Duymuyor. Duysa da bir şey anlamıyor. Sözün kırılıp dökülmekten gayrısı gelmiyor elinden..
Ne birlikte doğuyor ne de birlikte ölüyoruz aşkta. Herkes kendi bildiği şarkıyı söyleyip duruyor..
Yalnızlık hem dudağımı uçuklatıyor hem de davetine kayıtsız kalamadığım görkemli bir saray gibi kapılarını açıyor..
Herkes kendi kadar değişir. İşte öyle, ben de kendim kadar değiştim..