1922 yılının Eylülünde uşak yakınlarında Tacim köyünde başlıyor hikaye.Talip Apaydın'ın yazmayı boynuma borç bildim dediği üçlemesinin son kitabı Köylüler.İlk kitap Toz Duman İçinde ikincisi Vatan dediler.
Üçleme işgal yılları, milli mücadele, kurtuluş savaşı, düşmanın yurttan kovuluşu ve cumhuriyet yılları gibi yakın tarihimizi kapsıyor.Son kitap
Şu genç fidanlar büyüyecek, ağaç olacak. Onları benim diktiğimi kimse anımsamayacak. Şu serçeye bak, nerde bunun anası babası, yavruları Dağılığ gittiler. Böyledir yaşam...
Köylü Milletin Efendisydi sözde,
Ama hiç efendilik yaşamadı.
Osmanlı’da ezdi cumhuriyette…
Canlarını dişlerine takıp mücadele eden halk kurtardı ülkeyi.
Sonra çoğu savaş kaçağı, düşman işbirlikçisi tuttu suyun başını.
Onlar yedi cumhuriyet kaymağını.
Köylü sesini duyuramadı. Kimse onları duymadı, önemsemedi. Ülke kurtulduktan sonra hepsi köyüne geri döndü. Ülkeleri onları unuttu. Unutuldular. Yoksuldular. Yoksul olarak kaldılar…