Kızımı düşündüm. Ferit ne kadar, belli olmuyor dese de ben onun yavaş yavaş hayat bulduğunu kendi vücudumda izliyorum. Bariz bir değişiklik yok, doğru. Ama her gün, benden, tâ canımın içinden bir parça koparak canlandığı muhakkak. Benden alınanlar bir daha geri gelmeyecek. Benden olan her şey, karşıma bir yabancı gibi çıkacak.
"Insan denen, bu mu yani? Hani nefretleri, bunalımları, hattâ kıskançlıkları? Bütün bunları tebessümlerinin müşfik maskesi altında saklıyabildikleri için, belki de aptal değil, fazla akıllıdırlar!