Belki de ruh sayısız duyguyu bir anda tattıktan sonra tatmin olmuyor, huzursuzlanıyor ve nihai bir bitkinliğe varıncaya dek, her defasında artan bir şiddetle yepyeni duyguları tatmak istiyordur.
“Kendimi kaybetmiş gibiyim; tek istediğim sonsuza dek, daima, bütün ömrümce onun yanında olmak, onun ışığıyla, onun halesiyle aydınlanmak. Ondan ötesini bilmiyorum! Ondan kaçabilir miyim hiç?”
“Onun bütün sırlarını öğrenmek istiyorum; bana, “Seni seviyorum,” demesini isterdim, eğer bu çılgın umut gerçekleşmeyecekse… isteyecek başka neyim var?”
Zevk her zaman yararlıdır; vahşi, sınırsız bir hâkimiyet duygusunda da kendine has bir zevk vardır. İnsan yaratılıştan zorbadır ve acı çektirmeyi sever.