Loş Ayna
Erhan BenerSözler ve Alıntılar
Bu dünyada ancak tek başına ayakta durabilecek kadar güçlü olanların yaşama hakkı vardı. Gerçi zor bir meslekti yalnız yaşama mesleği, bunu anlayıncaya kadar insan çok acılar çekiyordu.
Kötülük denilince mutlaka bir neden aranırdı. Bir cinayet işlendiğinde, haksızlık ayrı konu, geçerli bir neden olmadan cinayet işlemez. Oysa iyilikte durum tersine. Bir nedene bağlanan, karşılık gözetilerek yapılan iyilik, gerçek iyilik sayılmaz. Gerçek iyilik denilince tek yönlü bir davranış gelir akla.
Oysa önemli olan, bir durum yaratabilmekti. Birtakım koşulları bir araya getirmek, sebeplerle sonuçları birbirine bağlamak, olayları önceden çizilmiş sınırları içine hapsetmek, değişik kişileri, kişilikleri, bir olgunun orta yerinde dondurmak... Durum yaratmak buydu. Herkes bir olay yaratabilirdi. Bu güç herkeste vardı. Ama, bir durum yaratmak...
Göz göze gelince konuşmaya ne gerek var?
Işıkları canlı kılan insanın içindeki aydınlıktı. İki kadeh şarapla aşkla aydınlanan bir yüreği olması yeterdi insana her yeri ışık içinde görmesi için.
İyilik kadar görece ve tehlikeli bir kavram yoktur. Ne yolla olursa olsun, isterse bir iyilik nedeniyle olsun, ezilen, zayıflığını, başkasının yardımına muhtaç olduğunu hisseden insan, durmadan karşı koymayı, başkaldırmayı düşünür, iyiliğiyle kendisine zayıflığını, güçsüzlüğünü kanıtlatan insana, bilinçaltında sevgiden çok hınç beslerdi. Çünkü, başkasının iyiliği kadar insana zayıflığını, güçsüzlüğünü hatırlatan başka bir şey olamazdı. Çünkü iyilik hep tek yönlü bir davranıştı. İyilikte yalnız bir kişinin iradesi söz konusu olabilirdi. İyilik denen bir davranışı yapmaya kişiyi zorlamak kimsenin hakkı sayılmadığı için vardı iyilik denen şey. Üstelik, koşulsuz ve soyut iyilikte, çoğu zaman sevgiye de yer olmazdı. Çünkü gerçekte iyilikle sevgi birbirine karşıt tek yönlü davranışlardı.
Erkeklik, bir et uzantısına sahip olmak ya da olmamak değil. Tek başına yeterli, güçlü ve yaratıcı olmak sorunu.