"Beethoven"lə çıxdığım həyəcanlı səyahətin sonuna gəldim. Bir az uzun oldu bu yol. Bir az hüzünlü... Bir az ağrılı... Bir az da yalnızlıq çəkdim Bethovenlə bərabər. İnsanlara həm yaxın, həm də bir o qədər uzaq... Sevgi dolu, bir o qədər də uşaqcasına tərs, ərköyün. Hər şeyi paylaşdıq bu yolda onunla... Dostdan daha çox sirdaş olduq... Ağrını da paylaşdıq, sevgini də... Çox sevdik... Səfaləti də yaşadıq, dirilişi də... Sədaqəti yaşadığımız qədər, böyük xəyal qırıqlıqlarımız da oldu. Ustadla bərabər həyatın ən sərt üzünün gözlərinə dik baxdıq... Beethoven böyük ağrılardan var oldu. Anladım ki, böyük ağrılar yaşayan sənətkarı həyata yalnız və yalnız böyük yaradıcılıq eşqi bağlaya bilər. Tam bir təbiət insanı idi Beethoven. Bütün dərdlərini bir piano arxasında, bir də təbiətin qoynunda unudardı ustad. Bu yolçuluqda nə qazandım?! Yeni bir dost, heç bitməyəcək həyəcanlar... Bir də hisslərin ən gözəl tərcümanı olan, bu əsrdən o əsrə körpü olan musiqilər, aradan əsrlər keçsə də, ölməyən, hələ də ilk günki kimi tərəvatini qoruyan, yaşayan, yaşayacaq və yaşadacaq hisslər... Mən onun həyatını sətir - sətir oxuyub, anba an yaşadım, kədərini paylaşdım. Doğulması bəlkə də çox bir şey ifadə eləməmişdi bəşəriyyət üçün, ancaq varlığı böyük qazanc idi, ölümü böyük itki oldu. Əsərləriylə ölümsüzlüyə qovuşan dahi, təkrarolunmaz bəstəkar Bethoven oldu, o!..
