Dibi biliyorum,diyor.
En kalın köklerimle onu yokluyorum.
Siz ondan korkarsınız ben korkmuyorum.
Daha önce de dibe vurdum.
Karaağaç şiirinde olduğu gibi daha önce de ben aynı duygular ve sorularla okudum bu kitabı. Bir uykudan uyandı duygularım. Nefret, şaşkınlık, üzüntü, melankoli, mutluluk, kıskançlık ve birbiriyle bir arada olan onlarca zıt duygunun bileşeni. Victor Hugo’nun dediğini yaşıyorum bu zıtlıklarda; “Melankoli hüzünlü olma mutluluğudur.” Ardından sorguluyorum, olabilir mi, böylesi mucizevi duygular gerçekten bir ruhta barınabilir mi? Ve aklımdan geçen sorulara müdahale ediyor Andre Maurois’in İklimler’i: “Başımı çevirip şöyle diyorum ona: ‘Sana bakmadan beş dakika durabilecek miyim bakalım.’ Hiç bir zaman otuz saniyeden fazla dayanamazdım.” üzüntü ve melankoli karması duygularımın peşin sıra takip ediyor Anna Ahmatova Son Kadeh şiiri “Ve kurtarmamasına bizi Tanrı’nın...” diyor. Nefretimi yanıma alıp kızıyorum Fegel’e. “Bir kalbi ikiye bölüp ikisini de elinde tutamayan Fegel.” Ve ızdırabını görüp onu affetmem bir o kadar kolay oluyor, duyduğum nefrete üzülüyorum. “Zıtlıklar.. Hiç aynı huylu insanların birlikte yaşadığını gördün mü? İyi ve kötüyü birleştirir kader, güzelle çirkini, ahlaklıyla ahlaksızı, kısayla uzunu, şişmanla zayıfı. Ve denge bozulmamış olur.” Gidişatı yine Andre Maurois sondanlandırıyor: “En yorgun ırmak benim Dickie. Ve yavaş yavaş denize doğru gidiyorum.”
