439 Burun, koku alan bir uzuvdur ki, aldığı koku, onu bir mahalle götürür.
440 Koku almayan kimsenin burnu yok demektir. Koku da dünyaya değil, dîne ve âhirete müteallik râyihadır.
441 Bir kimse mânevî koku duyup da o nimetin şükrünü ifâ etmezse, küfrân-ı nimet gelir, onun burnunu yer ve düşürür.
442 Şükret ve şükredenlerin kulu, kölesi ol. Onların huzurunda ölü gibi teslimiyet göster ve neticesinde bekâ bul.
Sayfa 53