- Biliyor musun, ara sıra seni kafamda uydurduğumu, bunun gerçek olmadığını sanıyorum.
Çocuk başını kaldırdı ve kadının yüzüne karşı esnedi. Ağzının içi batan güneşin son ışıklarıyla dolu..
- Size sormak istiyordum, bugün çalışmıyor musunuz?
- Hayır, şu sırada zamana ihtiyacım var.
Kadının yüzünde sinsi bir utangaçlık gülümsemesi belirdi.
- Hiçbir şey yapmamak için mi?
- Evet, hiçbir şey.
Bu akşam manolyalar bütünüyle açacak. Bir tek, rıhtımdan dönerken kopardığı şu çiçek açmayacak. Zaman, kendi kendine denk zaman, bu unutulmuş açılışın üzerinden akıp gidiyor.