Bu kitaptaki temel ilgi alanım, siyaseti mutlak olarak ihmal etmesem de, modern muhafazakârlığın 'siyasal-öncesi'dir. Çoğunlukla, Edmund Burke'den Russel Kirk, Michael Oakeshott ve Bertrand de Jouvenel gibi çağdaşlara kadar uzanan siyasal düşünce geleneği ile ilgilenmekteyim. Bu gelenek, tabii ki, bu türden bir kitabın çoğunlukla konu edindiği siyasal düşüncenin paylaşılan idealleri ve değerleri, öğretileri ve dogmalarıdır; yoksa temel karakterlerin kişilikleri ya da yakın çevresi değil. Bu kitap bir muhafazakârlık tarihi kitabı değil, fakat daha çok muhafazakârlık ideolojisi üzerine ya da ikinci bölümde belirttiğim gibi, muhafazakârlık dogmaları üzerine bir çalışmadır. Benim için önemli olan, esas bakış açıları, temel yaklaşımlar ve Batıda yaklaşık 200 yıldır var olan bir düşünce biçimi olarak muhafazakârlığın entelektüel dürtüsüdür.
Diğer ideolojilerle karşılaştırıldığında, bana sadece önemli değil, fakat aynı zamanda özgün görünen muhafazakârlığın temel ilkelerini amaçladım. İki yeni nitelemeyi ele aldığımızda muhafazakârlığı "özgürlük siyaseti" ya da "siyasal erdem arayışı" olarak adlandırmak doğru olabilir. Fakat, doğru ya da yanlış, liberalizm ve sosyalizm de eşit gerekçelerle kendilerini bu şekilde tanımladıkları zaman bana öyle geliyor ki çok fazla bir avantaja sahip değiliz. Bu nedenle ben muhafazakârlık içinde hemen ayırd edici olan ve son 200 yılı aşan bir zaman dilimi içerisinde kanıtlanabilir bir süreklilik gösteren temaları araştırdım.
