İnsan kendisini, ister kan bağı, inanç bağı, isterse fikir bağı olsun, hep bir bütünün parçası olarak hissetmeye temayül gösterir. Çünkü parça, ancak bir bütünün parçası olduğunda bir anlam ifade eder.
Yalnızlık, toplumu, dostlukları, şehri reddetmek değildir. Sesi kısma, gürültüyü azaltma, pencereyi kapamaktır. Yalnız, pencereyi kapamakla onların yok olmadığını bilir. Ama onlara uzak olmak ister.