İnsan, yaşamanın, insan olarak yaşamanın, insan olarak var kılınmış olmanın sevincini öyle köklü bir yerden hissetmeli ki, o, facialar ve felaketler içinde bile, ölüm anında bile, evrene gülümseyen gözlerle bakmayı terk etmesin. Ölüm anında bile, hayatını heba edilmiş bir hayat saymasın. Yaşadığı her an ona yeni sevinçlerin kaynağı olsun. Ayrılıktan duyduğu hüzünle, kavuşmayla eriştiği neşve, her ikisi de, ona sevincin tecellileri olarak görünsün.
Sayfa 107 - İz Yayıncılık, 22. Baskı, 2021 İstanbulKitabı okudu