Nazi İşgalinde Sovyet Kadınları
Svetlana AleksiyeviçSözler ve Alıntılar
En büyük dileğimiz trene binip buradan gitmekti.
«Kadın asla öldürmek için var olmadı.»
"Büyüdükçe tek tutkum kitaplar oldu."
Sayfa 174 - Evrensel Basım Yayın, 1. Baskı: Kasım 2002
Cephaneliğe bir top mermisi isabet etti ve ardından bir patlama oldu ve alevler ortalığı sardı. Yanımda nöbet tutan asker isabet almıştı. O artık insana benzemiyordu... Kapkara bir et parçasıydı. Hafifçe zıplayabiliyordu. Herkes siperlerden ona bakıyordu. Bir şey yapmıyor yalnızca seyrediyorlardı. Sanki akıllarını yitirmişlerdi. Ben hemen bir çarşaf kaptım ve koşarak yanına gittim. Onu çarşafa iyice sardım. Kalbi patlayıncaya dek sarsıldı, sarsıldı ve sonunda hareketsiz düştü. Kendimi kaybetmiştim. Her tarafım kan içindeydi. Deneyimli askerlerden birinin beni kucakladığını ve, "Bu kız için artık her şey bitti. Savaş sona erdiğinde yaşasa bile normal bir insan gibi olamaz artık," dediğini duydum.
Sayfa 136 - Evrensel Basım Yayın, 1. Baskı: Kasım 2002
Uçaksavar topundan sorumlu komutan, Çavuş Valentina Paulovna Çudayeva
Beni, bacaklarım donmuş bir haldeyken köpekler bulmuş. Karı eşelemiş ve içinde kimliğim olan şapkamı alıp erlere götürmüşler. Ölüm durumunda haber verilebilmesi için herkesin şapkasının içinde kimliği ve akrabalarının adresleri bulunurdu. Beni kardan çıkarıp üzerime su geçirmez bir pelerin giydirdiler. Koyun postu paltom kan içindeydi... Kimse bacaklarıma dikkat etmemişti...
Sayfa 110 - Evrensel Basım Yayın, 1. Baskı: Kasım 2002
"Size ve çocuklarınıza sağlıklı ve savaşsız günler diliyorum."
Sayfa 169 - Evrensel Basım Yayın, 1. Baskı: Kasım 2002
Cehennem dehşetini yaşarken insanlığını yitirmeyen, kuşları, hayvanları, ağaçları kısacası yaşayan tüm canlıları da düşünme ve onlar için kaygılanma gibi duyguları koruyabilen insanları yenmek mümkün müydü? Bu insanlar onlara yardım ettiler, sıkıntılarını hafifletmeye çalışıp acılarını paylaştılar. Düşman bozguna uğratıldığında aldıkları esir ya da yaralıyı affetmesini de bildiler. Yalnız affetmeyi değil, yaralarını sarıp, tedavi etmeyi de. Bunda ne var demeyin. Şimdi, yani barış zamanı bu tür duygular anlaşılabilir. Ama yurdunuz ateşe verilmişken ve arkadaşlarınız öldürülüyorken bu o kadar kolay değildi. Zaten bu kadınlar bu olayları sanki çok doğalmış gibi anlatıyorlardı.
Sayfa 128 - Evrensel Basım Yayın, 1. Baskı: Kasım 2002