Cehennem dehşetini yaşarken insanlığını yitirmeyen, kuşları, hayvanları, ağaçları kısacası yaşayan tüm canlıları da düşünme ve onlar için kaygılanma gibi duyguları koruyabilen insanları yenmek mümkün müydü? Bu insanlar onlara yardım ettiler, sıkıntılarını hafifletmeye çalışıp acılarını paylaştılar. Düşman bozguna uğratıldığında aldıkları esir ya da yaralıyı affetmesini de bildiler. Yalnız affetmeyi değil, yaralarını sarıp, tedavi etmeyi de. Bunda ne var demeyin. Şimdi, yani barış zamanı bu tür duygular anlaşılabilir. Ama yurdunuz ateşe verilmişken ve arkadaşlarınız öldürülüyorken bu o kadar kolay değildi. Zaten bu kadınlar bu olayları sanki çok doğalmış gibi anlatıyorlardı.
Sayfa 128 - Evrensel Basım Yayın, 1. Baskı: Kasım 2002
·
20 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.