Osmancık'ı okurken şunu fark ettim: Tarihi kitaplarla bir derdim yok, kurgu kitaplarla aram güzel lakin iş "tarihi kurgu" kısmına gelince durum değişiyor. Verilen bilgilerin gerçekliği üzerine kafamda binlerce soru oluşuyor. Bilmediklerim için duraklarken bildiklerimle, emin olduklarımla ilgili zıtlıklar kitaptan soğutuyor. Bunun yalnızca Leydi ve Lord kelimelerini cümle içinde kullanarak tarihi kitaplar yazan aşk hikayelerine özgü bir rahatsızlık olduğunu sanırdım ama sorun türü bir türlü sevemeyişimmiş.
Eğer bu kitapta tarihten isimlere yer verilmemiş olsaydı çok severdim ve beni yalnızca bir şey rahatsız ederdi. Oysa söz konusu cânım Osman Bey olunca sıkıntı gittikçe çoğalıyor. Bu önemli insanların İslamî kimliklerini öyle yüzeysel, yanlış ve eksik işlemiş ki yazar hayal kırıklığı içimde birikti de yalnızca yazarak taşırmak söz konusu değil.
Anlayacağınız, bu kitabı da sevemedim ben. Kurgu yönünü taktir etsem de dediğim gibi gerçeklerden uzak oluşu beni rahatsız etti. Okurken sürekli bu böyle değil, böyle olmaz ve olmamalı diye isyan edip durdum. Bana kazandırdığı tek şey merak oldu sanırım yazarın. Hem onun nasıl biri olduğunu öğrenme merakı hem de diğer Osman Bey üzerine yazılmış kurgu kitapları okuma ve daha detaylı bilgiler edinme merakı. Bu sebeple okuduğuma pişman değilim ama tavsiye ettiklerim arasına da alamıyorum kitabı.
