Böylece her duygunun azameti, ilk alevleniş çağındadır. Yani ne kadar uzun sürerse, nihayet bir günlüktür. Hislerimiz içinde en süreklisi olan ıstırap da ancak ilk taştığı anda şiddetlidir. Sonra darbeleri gitgide hafifler, bu belki buhranlarına alıştığımızdandır. Belki de varlığımızın bir kanunu neticesi. Hodbinliğimiz bu yıkıcı kuvvete, hareketsiz fakat aynı şiddette bir kuvvetle karşı koyar.