Ne kadar olgunca yaşama devam etsemde, bende küçük bir kız çocuğu sanıyorum içimde Güçlü olmayı değil mutlu yaşamayı diledim. Küçükken büyüklüğün ne kadar güçlü olduğuna inandırmıştım kendimi. Oysa ki büyük olmak güçlü olmak değilmiş. Yaşadıkça anladım, yaşadıklarımız bizi güçlü kılanmış, öldürmeyen acı güçlendirirmiş. İnsanın kendisi yokken bu çabayı neden sarf edeyim demek gibiydi. Aslında hikayem eksik yanımı tamamlayan şiirlerimi ele aldığım zaman yaşanmışlığımı hatırladığım zaman yaşam var çaba göstermemiz lazım umutlarımız var dün olmadıysa bugünü bekleriz bugün olmazsa yarını bekleriz… Tıpkı çırağın da ustasına “Bugünde olmadı ustam şimdi ne yapacağız?” dediği gibi. Ustanın da verdiği “Her şeyi unut bir bardak çay koy tekrar başlayacağız.” demesi gibiydi hayat.