Proletarya Diktatörlüğü Üzerine
Karl MarxProletarya Diktatörlüğü Üzerine Gönderileri
Proletarya Diktatörlüğü Üzerine kitaplarını, Proletarya Diktatörlüğü Üzerine sözleri ve alıntılarını, Proletarya Diktatörlüğü Üzerine yazarlarını, Proletarya Diktatörlüğü Üzerine yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Emekçilerin üst kesimi burjuvaca etkisiyle proletaryayı sürekli olarak yozlaştırır.
Ayrıcalıklı bir işçi kesiminin görece barışçı ve rahat yaşamı, onları “burjuvalaştırır”, onlara milli sermayenin kârlarından bir kısmını rüşvet olarak aktarır; onları sıkıntı ve acılardan uzak tutar; felaket vs sefalet içinde yüzen kitlelerin devrimci eğilimlerinden saptırır.
Burjuva parlementosu, burjuvazinin proleterya ve bütün emekçi halk üzerinde uyguladığı diktatörlüğün bir süsü, bir aracıdır. Oportunizm, bezirganlık, ayrıcalık peşinde koşmak, ün ve kazanç düşkünlüğü, kitleleri hiçe saymak, boş gevezelik, ciddi bir çalışmadan kaçınmak, hayatın tadını çıkarmaya bakmak, yozlaşma vb.. Burjuva resmî çevrelerine özgü tüm bu olumsuz nitelikler, parlementoda olanca çıplaklığıyla kendilerini gösterirler.
Küçük burjuvazinin bencil fikirlerini taşıyan herkes, bu eğilimlerin gelişmesine olanak verildiğinde burjuva olup çıkar. Çünkü küçük burjuvazi ile burjuvazi zorunlu olarak aynı dünya görüşüne sahiptirler. Dolayısıyla tıpkı küçük mülk sahipleri gibi, kapitalizm yönünde eğilimler taşıyan kimseler de, proletarya devriminin saflarında yeni bir burjuva kuşağının doğmasının bir kaynağını oluştururlar. Bu nedenle, bu sorun konusunda son derece berrak bir kavrayışa sahip olmalı ve burjuva ideolojisine karşı mücadeleyi sürdürerek proletarya ideolojisinin gelişmesini desteklemeliyiz.
Metaların değeri, bu metaların içinde billurlaşmış bulunan toplumsal emektir. Elle tutulur ya da gözle görülür olmayan bu değer, kendini sadece değişim işlemi aracılığıyla belli eder.
Kapitalizmden, sosyalizme geçişle birlikte Sömürücü sınıflara özgü “zevk düşkünlüğü ve çalışmadan kazanma” zihniyetlerinin yozlaştırıcı etkilerini yaymaya devam ettikleri gibi, özel mülkiyet kavramı da varlığını korur; dolayısıyla her bireyin çalışmada komünist ruha sahip olması, kendisini karşılık beklemeksizin bütünüyle kollektif topluluğa adaması henüz olanaksızdır.
“Herkese emeğine göre” ilkesinin uygulanmasını gerektiren nedenlerden biri budur.
İnsanların ideolojisi; onların toplumsal varlıklarının bir yansıması olmakla birlikte, bu ideoloji bir kere şekillenirse, görece bağımsız bir hale gelir.
Proletarya diktatörlüğünü, gerçek Marksizmi sahte Marksizmden ayırt etmede mihenk taşı olarak kullanmak zorunludur. Bir kimsenin gerçek bir Marksist olup olmadığını sınamak için, onun proletarya diktatörlüğünü kabul edip etmediğine ve pratikte onu savunup savunmadığına bakmalıyız.
Proletaryanın siyasi iktidarı ele geçirmesinden önce, oportünistler, hep sınıf mücadelesinden söz ederler; ancak şiddete dayanan devrime ve proletaryanın devrimci diktatörlüğünün kurulmasına karşı çıkarlar.
Marksizm, sadece sınıf mücadelesini kabul etmekle kalmaz; sınıf mücadelesini proletarya diktatörlüğü ile sıkı sıkıya birleştirir.