Kitap ‘’Giriş’’ bölümüne Freud’un Breuer ile başlayan ilişkisinin, Freud’un cinselliği öne sürmesiyle birlikte nasıl koptuğuyla başlamış. Freud’un dehasıyla birleşen yalnızlığının muhteşem bir dürtü kuramı ile taçlandığını söyleyerek giriş yapılmış. Giriş kuramında dürtü kuramının ayrıntılı bir özetine değinilmiş. Mitchell, klasik psikanalizden nesne ilişkileri teorisinden, kişilerarası psikanalizden ve kendilik psikolojilerinden fikirleri tek bir kitapta detaylı şekilde toplamış. Bu kuramların aralarında uzlaşılamaz farklılıkları olmalarına rağmen, bu kuramların ortak bir merkezi temaya sahip olduğunu savunmuş. Psikanalitik kuramlar birçok ikili kavram tarafından tanımlanan bir alan içinde işler: dürtü ya da ilişkisel; intrapsişik veya kişilerarası, biyolojik veya sosyal, iç dünya veya dış dünya, çatışma veya gelişimsel duraklama ve önemli bir fark olarak ödipal veya ödipal öncesi şeklinde sınıflandırılmış olarak. İkinci olarak da erken deneyimin etkisi, geçmişin şimdiki zamanla ilişkisi, yanılsama ve gerçekliğin iç içe geçmesi, iradenin merkeziliği, acı verici deneyimin tekrarı, analitik durumun doğası ve analitik değişim süreci.
Freud’un Newtoncu mekanikten, Sullivan’ın Alan Kuramından yararlanarak kuramlarının fiziksel temelli olduğu vurgulanmış.
Freud’un insanın hayvani ve bebeksi doğası mı? Yoksa Winnicott’un kucaklayıcı çevresi mi? Winnicott’un yeniden canlandırma önerisi mi? Yoksa Freud’un bebeksi arzulardan vazgeçip ilk olgun örgütlenmesi mi? sorularına cevap arandığı öğretici, sorgulayıcı bir kitap.
