"Ne renk olursak olalım bütün çocuklar için güzeliz. Birbirimizi niye kıskanalım?"
Renklerin seçimine yetişemeyen bir topun diğerleri tarafından kucaklanmasını anlatan minik bir öykü. Geç kalmak her zaman felaketle sonuçlanmıyor. Çocuklar için hepimizin bir anlamı var. Annesini anne diye, babasını baba diye sever çocuk. Birini seçip diğerini daha az sevmez. Ya da biriyle bağı daha kuvvetli olunca diğerinden soğumaz. Bu hikâyede olduğu gibi, farklı renklere ilgi duyabilirler. Bunlar normal durumlar. Önemli olan bizim onların sevdiği renklere bürünebilmemiz. Bir çocuğa ben buyum, işine gelirse denir mi? Şahsen ben dün hakim savcı oyununda dünyanın cetvelini yedim. Ama bazende onlar benden bağırtı yiyor. Bu bizi birbirimizden soğutmuyor. Zamanla birbirimizin alanına saygı duymayı öğreneceğiz. Bazen beni istemedikleri zaman ne yapacağım diye düşünüyorum ama galiba başa gelen çekilir. Yaşayıp göreceğiz.
