Rimbaud ya da Büyük İsyan
Henry MillerSözler ve Alıntılar
O tamamen enerjiydi, fakat onda "merkezi huzura kavuşmuş" bir insanın enerjisi yoktu.
İyi uyum sağlamıyor, der dünya. Böylece kapı suratına çarpılır.
Ölçülemez bir körlük vardır ve Rimbaud'nun körlüğü böyleydi.
Üstünde bir lanet vardı.
Yön duygusunu yitirmekle kalmıyor, dokunma duygusunu da yitiriyor.
...
Kendi kimliğini öylesine değiştiriyor ki kendi kendisine sokakta rastlasa tanımayacak.
Belki de bu deliliğe bir fiske vurmak için son ümitsiz çaba, öylesine normal olsun ki deliliğini bilmesinler.
....
Ölümcül bir can sıkıntısı içinde olması hiç şaşırtıcı değil.
Kendi kendisiyle birlikte yaşayamazdı çünkü bu ben defedilmişti .
Rimbaud on sekiz yaşında büyük bunalımını yaşadı; o zaman delilik sınırına varmıştı; o andan sonra yaşamı sonsuz bir çöldür. Ben kendi bunalımımı otuz altımda ve otuz yedimde yaşadım: bu Rimbaud'nun öldüğü yaştır. Benim yaşamım o zamandan itibaren meyve vermeye başladı.
Rimbaud yaşama yönelebilmek için edebiyatı terketti: ben tam tersini yaptım. Rimbaud kendi yarattığı Khimaria'lardan kaçtı: ben kendimi onlara verdim.
Salt yaşam mücadelesinin çılgınlığından ve oyalayıcılığından hayal kırıklığına uğrayınca, durup bir soluk aldım ve enerjimi yaratıcılığa dönüştürdüm. Daha önce yaşam için gösterdiğim aynı ateşlilik, aynı canlılıkla kendimi yazmaya adadım.
Böylelikle yaşamı yitirmedim, onu kazandım. Mucize üstüne mucize gerçekleşti, çünkü her felaket bir kazanıma dönüştü. Gerçi Rimbaud kendini inanılmaz iklimleri ve manzaraları olan, şiirleri kadar nadir ve mucizevi olan bir ülkeye adamıştı fakat gitgide daha buruk, daha suskun, daha boş ve daha üzgün olmuştu.
Sayfa 10