Bekleme salonlarında birkaç kişi ile baş başa kaldığımda gerilirim. Yüzlerine bakmak utandırır beni, diyelim ki baktım ve bakışım yakalandı, hemen bir baş selamı verip gülümseme kondurmam gerekir yüzüme. Ama her salon bir değildir belki, arada koridorlar vardır ve birbirinizle konuşmanız zorunluluk haline gelir. Safa, Tufan, Hazan, Fikri ve Ekin’e olan bu, önlerindeki dakikaları konuşarak geçirmeye karar veriyorlar. Hayatları anlatılmayacak kadar uzun, hem bir hayatı anlatmak öyle dakikalara sığar mı? Onlar da bir günlerini anlatmaya başlıyor. Canlarının yandığı, aydınlandığı, kırıldığı, birden büyüyüverdikleri günleri. Bir çay eşlik ediyor onlara, birer sıcak poğaça; içlerindeki sönmek bilmez yangınları hatırlatır cinsten..
.
Ezgi Özbek Şenel ile tanışma kitabım Kartela’ydı. Onu da beğenmiştim ancak Rüzgar Koridoru’nun hikayesi ilk eser Kartela’ya göre daha içten, ayakları yere daha sağlam basıyor sanki. Sanırım hayata tutunmaya çalışanı bol olduğundan.
Birdenbire başlayıp bitiveriyor Rüzgar Koridoru, anlatıcıların her birine eşit yaklaşmıyoruz ama hikayeler anlatıldıkça başımızı sallayıp hak verir buluyoruz kendimizi, diğer kimselerin onlardan esirgedikleri hakları..
.
‘Hikaye başlıkları-geçişleri daha sert yapılsaydı daha etkili olur muydu diye sorduğum ama sonunda (güzel bir detay ve sol kroşeyle) pek beğendiğim bir eser oluyor bu.
.
Serkan Gencer kapak tasarımıyla ~
