Serin havaların ve ürpertici rüzgârın, insanlara sırtını çevirdiği günlerden biriydi. İrileşen yeşil yapraklara miniciklerin katılma yansı, seyredeğerdi doğrusu!
Ben, işyerimin penceresinden, yaşlı ağaçlar ve renkli çiçeklerle süslü bahçeye dalmıştım. Doğadaki renk cümbüşüne oldum olası tutkum vardır. Ne var ki, doğanın bu güzelliklerini değerlendirdiğim de pek söylenemezdi. İşlerimden arta kalan süre buna yetmiyordu. Aslında ben mi zamanın, zaman mı benim peşimden koşuyordu, kestiremıyordum.
işte o gün de, böylesine duygusal günlerimden biriydi. Öğleye kadar büromda çalışmış ve hayli yorul muştum.
Bîr ara, eski bir okul arkadaşım içeri girdi. Geçmiş günleri bir süre beraberce anımsadık. Sonra bana, 'bir öğretmenin atanma işinden' söz etti. İlgili kişinin ad ve adresini yazdığı bir kâğıdı elime tutuştururken haklılığını kanıtlarcasına:
- Atama istenen okulda bu dersin öğretmem yok, dedi. Ben de elimdeki kâğıdı okumadan, masamın üstündeki takvimin arasına sıkıştırdım.
O gittikten sonra, kağıdı yeniden elime aldım. Bu işle ilgili birini aramak üzere telefona uzandım. Tam o anda, kâğıtta yazılı Züleyha Eren adını okudum.
Bir an duraladim. Evet, bu bir biyoloji öğretmeniydi. Kâğıttaki bilgiden de, bu kolaylıkla anlaşılıyordu.
