Yanlarını əzən taxta skamya ona öz yorğan-döşəyindən rahat gəlirdi... Çünki evlərindəki ürəksıxıcı sükutun içində əriyə-əriyə xörək yeməkdən bu gecə canı qurtarmışdı.
İki dəfə büdrəyib, dizləri yerə dəydi. Firuzə oğlu tərəfdəki açıq dal qapıya özünü güclə yetirdi. əlində tutduğu bükülü kağızı oğluna uzatdı:
— Sənə zənbildə... soyutma toyuq... yumurta qoymuşam... Duz yadımdan çıxmışdı. Elə yerə qoy islanmasın.
Seymur ağızını geniş açıb ciyerdolusu hava udan anasının göyərmiş nazik burnuna baxdı. "Bunlar məni dolayıblar. Bunlar məni adam saymırlar."
Ağcaqanadın nə can-cəsədi var ki, tüstüdə boğulsun. "Dədəm axşamları nahaq təzək yandırır, tay da dəlmə-deşikdəki ağcaqanadları ürküdür, onlar da hirslənib daraşırlar canımıza"
Umud başbarmağının yanındakı xıpxırda, sarımtıl ağcaqanada baxdı. "Sor qanımı köpəkoğlunun malı. Qarnın partlayınca sor."
Umud papirosu tullayıb, sağ əlinin üstünə şappıltı ilə vurdu. Ağcaqanad xıncım-xıncım oldu və Umudun öz qanı öz əlinə yapıştı.
— Axşamın xeyirindənsə, gündüzün şəri yaxşıdı, Əsli bacı.
Umud dönüb, tövləyə tərəf getdi. Fikirləşdi ki, Pirinin sözləri səfeh sözlərdi, cəfəng sözlərdi. Çünki adam elə axşam da xeyir tapa bilər, lap gecənin yarısı da xeyir tapa bilər. Sonra düşündü ki, bu sözlər Pirinin deyil, atalar məsələdir. Atalara qurban olum, görünür, onların da içində tənbəli olub. Bu sözləri yəqin axşamın işini sabaha qoyan ərincək atalar düzəldiblər.
Ərincək olmasaydılar belə deməzdilər. Çünki onların fərasətli, diribaş tay-tuşları bunun tərsini deyiblər: "Bu günün işini sabaha qoyma."