âdem baba: sahi, madem şurada baş başayız, söylesene hâlikof niçin bu kadar canlıyı kendi tabiriyle yarattı?
cebrail paşa: (parmağını dudağına götürür.) kimseye söyleme. aramızda kalsın. kendisi de bilmiyor. pişman oldu bile. biliyor musun, bunları oturup muhallebi yemek, seyredip gülmek için yarattı.