Ticaret ve soyluluk. Alıp satmak şimdiye dek sıradandır tıpkı okuma ve yazma sanatı gibi, herkes yapar bunu, bir tüccar olmasa da bu teknikte her gün biraz daha fazla deneyim kazanır. Tam da eskiden olduğu gibi insanın daha ilkel olduğu çağlarda herkes avcıydı ve günbegün bu sanatı yapardı. O zaman av sıradandı, oysa sonunda, güçlü ve soylunun bir ayrıcalığı oldu; gündelik, olağan özelliğini yitirdi - çünkü zorunlu olma özelliği kalmamıştı; artık bir keyif ve lüks işi olmuştu: Aynı şey, bir gün alıp satmanın da başına gelebilir. Alıp satmanın olmadığı, bu sanatın giderek gereksiz hale geldiği bir toplum düşünülebilir: Belki kimi genel koşulların yasalarına daha az boyun eğme durumunda olan bireyler, alıp satmayı, lüks bir duygu olarak yaşamayı uygun görebilirler. Bu noktada ticaret bir soyluluk kazanacak, soylular ticaretten tıpkı savaş ve politikadan hoşlandıkları gibi hoşlanacaklar: Tersine politikaya olan saygı tümüyle değişecek. Şimdi soyluların sanatı olamıyorsa da: Mümkündür ki bir gün o da sıradan bulunacak, bütün politik edebiyat ve gazetecilikle birlikte "ruhun fahişeliği" olarak sınıflandırılacaktır.
