Adımların kimin adımlarının izini sürmekte, Elin, kime tutunmanın çabasında,
Ne “ben” tutabilir elinden ne insanlar ne imkanlar, Fani olana tutunma çabası nasıl da acıtmakta…
İçinde “ben”i büyütenler, çıkarlarını ve arzularını önceledikçe ilkeleri arkaya atarlar. İlkeler çıktıkça kişinin hayatından, hayat merkezi “ben”e kayar. İstekler, kararlar, söylemler ve eylemler hep “ben”e kayar. İstekler, kararlar, söylemler ve eylemler hep “ben”e göre şekillenir. Kişinin hayatını şekillendiren de hayatın efendisi olmuştur.
Hayatı “ben”e göre yaşayanlar “ben” denilen yerde dururlar, Allah’a göre yaşayanlar ise “SEN” denilen yerde dururlar. “Ben”im isteklerim yerine Allah’ım “SEN”in isteklerin derler ve Allah’ın isteklerini yapmanın gayretinde olurlar. “Ben” lütfeyledin, “ben”im olan yerine “SEN” emanet ettin, v.b. diyerek “ben”e değil Allah’a dayananların, kölelikten kurtulup hür olanların vardığı yerdir “SEN” denilen yer. Herkesin ve her şeyin önüne Allah’ı koyanların durduğu yerdir.
