Senden Sonra

Kitap isminden de belli olduğu üzere "Senden Sonra " yani ayrılık acısı, kanayan yer üzerine yazılmış, özlü söz 2-3 sayfalık İsyan, ağıtlar... Eğer lise yıllarında ilk aşkından ayrılmış bir genç olsaydım bu kitabı okurken acısını yaşar belki ağlayabilirim. Sahi gerçekten bu kadar sevip acı çeken var mıdır acaba demiyorum aklıma bir gün önce okuduğum ' Reçete Kabilinden Ters Öğütler ' kitabında geçen "Sen gideli kaç ay oldu saymadım; günlerce bıraktığın yerde, tam da bıraktığın gibi salya sümük ağlamak ayrıldığımız gün hangisiydi, onu unuttum. Ancak dakikaların birbirini kovalaması, ne bileyim güneşin doğması, ayın aydınlatması, yıldızların varlığı şaşırtıyor beni. Ben de sanıyordum ki, güneş ay ve yıldızları sen idare ediyorsun. Sen gittiğinde onlar zamanı şaşırır, yörüngelerini bilemez, varsa elleri ayakları birbirine dolaşır gibime geliyordu. Sfy 104" satıları aklıma geldi. O kadar merkeze oturuyoruz ki hayatımızda sonradan girenleri, gidince 'BOOOM' herkes aşk acısı çekiyor.

Kitapta daha önce gördüğüm yerler oldu, biraz sağdan soldan alıntılama yapılmış, az bir kendini tekrar da var ama beğendiğim yerlerde oldu. Herkesin unutamadığı bir senden sonrası vardır. Kimse inkar etmesin. İlla 'sevgili' (bu nasıl kelime ise) demiyorum ama annesi, babası, ölüm ya da kalım illa bir senden sonrası vardır. Bu kitap bana bolca 'O' ndan sonrasını hatırlattı.
Okunması gerekir mi? Hayır. Okunacak o kadar çok kitap var ki bundan önce onları koyun derim.
Ablasına 'sana kitaptan iyi hediye mi olur' diyen kardeşime de teşekkür ediyorum :)
... Keyifli okumalar herkese...

Ezgin Kılıç, geçen seneden beri kitaplarını okumayı hayal ettiğim yazar. Dedim ya bu aralar böyle kitaplara ihtiyacım var diye. Dayanamadım. Aslında iki hafta sonra hem okuyup hemde ağlayacaktım. Dün akşam alıntıları okurken ağlamıştım çünkü. İnsan sevince tuhaf oluyor. Ve de sesini bile duymadan yaşadığını bilerek seviyorsa daha farklı.
Kitapçıya girdim, raflara baktım göremedim ilk başta. Görevliye kitap var mı diye de sormak istemedim. Korktum ' kalmamış maalesef' demesinden. Sonra tekrar baktım ve o an mutlu oldum gözlerim doldu.
Kitabı okumadan önce karar verdim benim içimden geçen cümleleri, beni anlatan cümleleri işaretleyeceğim. Elime bir fosforlu kalem bir de kitabı aldım. İlk dakikada cümleleri çizmeye başladım. O kadar güzel beni anlatmış ki yazar. Yaşadığım acıları, hüzünleri, her şeyi. Hem okudum hem çizdim. Üzüldüm, canım acıdı, kalbim paramparça oldu. Üç tane fosforlu kalem bitirdim. Aslında işaretleğim bölümleri okusa sevgime inanır belki de.
Keşke daha önce okusaydim demeyeceğim. Daha önce okusaydım eğer bende iz bırakmazdı kitap. Bu kitabı kitaplığımda gördükçe O gelmezdi aklıma. İyi ki şimdi okudum. Ve her kelimede onu ne kadar özlediğimi farkettim. Kokusunu hiç ciğerlerim dolana kadar içime çekmedim, karşılıklı oturup konuşmadık, gözlerine bakmadım hiç, sesini her duyuşumda kalbim yerinden çıkacak gibi oluyordu. Artık sesi de yok. Bir kaç fotoğraf ile seviyorum onu. Ve özledim.

En son ne zaman bir kadını sevdin?
Ama öyle öptün, sarıldın, uyudun falan değil; en son ne zaman bir kadını gerçekten sevdin?
Kaybetmekten korkarak, yanındayken bile özleyerek, deli gibi kıskanarak, koruyup kollayarak... Delikanlı adam korkmaz diye bir şey yok. Korkacaksın!

Sevdiğin kadını kaybetmekten korkacaksın, kıskanacaksın da… Sokakta elinden tutacaksın, tanıdığın herkesle onu tanıştıracaksın. "İşte benim hayatım bu!" der gibi tanıştıracaksın. Güzel bir kadın sevmek istiyorsan onu gülümseteceksin. Çünkü dünyanın en güzel kadını mutlu bir kadındır, onu mutlu edeceksin…
Bu yüzden kirpiklerini sev bir kadının…
Avuç içlerini…
Makyajsız yüzünü…
Uyku sersemliğini…
Saçlarını kesen bir kadının çektiği acıyı anlayabilecek kadar sev bir kadını.
Ve asla bir kadının saçlarını kesmesine sebep olma…

Özellikle 80.nci sayfadan sonrası beni bayağı etkileyen kitaptı. Kısa kısa olaylara değinerek gayet samimi hislerle anlatılmış. Kitapta kiminin yürek sızısına kiminin içindeki isyana yansıyacağı cümleler bulacaksınız..

Uzun zamandır üzerimde ki atamadığım yorgunluğumu her sayfasında ayrı ayrı attığım tek kitap,emeğe sağlık..umarım tekrar işte aradığım bu diyebileceğim kitabınızı tekrar okurum..

Aşk, sevgi, ihanet, hayal kırıklığı, tutku ve daha bir sürü duyunun biraz depresif şekilde ortaya döküldüğü bir mücevher.. İlişkide kimin çok sevdiği kimin az sevdiği önemli değil yada kim suçlu kim aranmıyor tüm eser boyunca duygularınız size her şeyi söylüyor..

Bu kitap gerçekten mükemmel... Ayrılı ve ayrılıktan sonra çekilen aşk acısı en güzel böyle analatılabilirdi herhalde.

Kuruduğu her cümlede duyduğu aşkı ve hasreti hissedeceksiniz.

Ve eminim bir yerlerde kendinizden bir şeyler bulacaksınız...

Aşk ve ayrılık acısı çeken, sevdiği kadın tarafından terkedilmesine hatta sevilmemesine rağmen özlem duyan, acı çektiği halde dünyaya bir daha gelse yine o kadını seveceğini anlatan bir Adamın, melankolik aşk yazılarından oluşan kitap..
Bunların yanında, yazılarından özgüveni sıfır olduğuna kanaat getirdiğiniz karakterin, bazı sayfalarda 'sevilmiyorsanız gidin, sizden önemli değil, acı çekmek istemiyorsanız durmayın' gibi öğütler vermesi de bir ironi tabii...
Yazarın her an farklı duygular içinde olması ve kesin bir sonuca bağlanamaması rahatsız eden noktalardan biri bence..
Hal böyleyken insan bir süre sonra sıkılıyor ister istemez..
Neyse ki yazar kalın bir kitap yerine gayet ince bir kitap yazmakla beraber durumu kurtarmış..

Arka kapağına aldanıp aldım.Beklentilerimi kesinlikle karşılamadı.

İçinde bol bol özlü sözlerin bulunduğu, insanın duygularını çok güzel bir şekilde ifade eden ve kalbinize dokunan aşk dolu satırların bulunduğu gayet güzel bir kitap arkadaşlarıma tavsiye edebileceğim kitaplar arasındadır. :)

Bir kadin güzel oldugu icin sevilmez...
Sevdigi icin guzeldir o. Sirf sen seviyorsun diye herkesten farklidir,herkesten baska bakar gözleri... Senin ona verdigin deger kadar anlamlidir,sevdikce daha da güzellesip kiymetlenir.

Senden sonra da hep senle kaldım hasretin ile yanıp tutuştum gündüzleri. özleminle her gece yastığım ıslandı resimlerinde ki gülümseyiş bile beni hayata bağlamaya yetti konuşmuyorlardı belki dilsizligi tutmuştu sanki resimlerin her gece yarama merhem oluyordular.