Bitirdiğim her bir Ferit Edgü kitabı sonrasında karşılaştığım biçimlerin, imgelerin, belli belirsiz renklerin ve şaşırtan sözcüklerin elle tutulabilir nesnelere dönüşerek bana bir şekilde doğrudan seslenebildiğini ve böylece tam bir doyuma ulaştığımı düşünüyorum. Bu son okuduğum, yazarın deyişiyle “ kendi başına, yalnızlıklarının gücü sınansın diye” yazılmış, fotoğraflara eşlik eden ve ondan esin alan metinleri bende tam olarak böyle hisler uyandırdı. bu kitabını daha önce hiç duymamış olmama rağmen okulun kütüphanesini raftan rafa öylesine arşınlarken tatlı bir tesadüf gözüme ilişti ve birkaç sayfasını karıştırdıktan sonra onu hemen alıp okuma isteğiyle yanıp tutuştum. Böylece yazarın yarattığı eşsiz ve doyumsuz dünyaya okuduğum son kitabı olmaması dileğiyle bir kez daha girdim.
