“İnsanın cismi vardır, bu cisim eyni zamanda onun üçün həm ağır bir yük, həm də vəsvəsədir. O, bu cismi sürüyür və ona tabe olur.
O, öz cisminə ciddi fikir verməli, cilovunu çəkməli, susdurmalı və yalnız əlacsız qaldıqda ona tabe olmalıdır. Bu itaətkarlıqda da günah gizlənə bilər, lakin bu cür günah bağışlanacaq bir günahdır. Bu, yıxılmaqdır, ancaq dizi üstə yıxılmaqdır və ibadətlə qurtara bilər.
Müqəddəs olmaq – müstəsna bir şeydir; ədalətli olmaq isə qaydadır. Yolunuzdan çıxın, yıxılın, günah iş görün, ancaq ədalətli olun.
Mümkün qədər az günah etmək – insan üçün qanun budur. Heç günah etməmək mələklərin arzusudur. Yer üzündə nə varsa günaha tabedir. Günah cazibə qüvvəsinə malikdir”.
..Onun əlindən çoxlu pullar gəlib keçirdi, lakin heç bir şey onu öz həyat tərzini dəyişməyə və zəruri ehtiyacı ödəyən miqdardan artıq bir şey sərf etməyə vadar edə bilməzdi. Əksinə, aşağılarda səfalət və ehtiyac həmişə yuxarı təbəqələrin mürüvvət və səxavətindən çox olduğu üçün, cənab Miriel aldıqlarını demək olar ki, almamışdan əvvəl paylayırdı,-quru torpağa düşən su da bucür dərhal yox olur.
O, həmçinin deyərdi ki, “Cahillərə bacardığınızı öyrədin, onlara pulsuz təhsil verməməkdə cəmiyyətin özü müqəssirdir, cəmiyyət yaydığı cəhalət üçün məsuldur. Qaranlıq içində olan qəlbdə günah doğar. Müqəssir günah edən deyil, bu qaranlığı yaradandır”.
O deyirdi ki, “Arvadların, uşaqların, nökərlərin, zəiflərin, yoxsulların və cahillərin xəta etməsində ərlər, atalar, ağalar, güclülər, varlılar və alimlər müqəssirdir”.