"Bir gün, laf arasında, bana: 'Bir beşik gibi sallanır dünya, rahat uyusun diye bütün çocuklar..' gibi bir söz söylemiştin. O gün bu gün düşünürüm ki, insanların barışını ve evrensel sevgiyi daha özge bir biçimde anlatmak kabil değil. Ben yaşantımı şiire, şiirimi de bu sevgiye verdim. Sanırım, kitapta savaş sözcüğünü bulmayacaksın. Kaldı ki, esimim senden gelir. Onun için, kitabı, sevinerek, sana armağan ediyorum; sana ve bu inançla yaşayanlara, ölenlere.."
Ahmet Muhip Dıranas, Münire Hanım'a adadığı kitabına bu kelimelerle başlıyor. Dünya üzerinde böyle güzel insanların şiiri böylesine sahiplenmesi, Edebiyat'ın yaşam kaynağı. Yani demem o ki, ilk kafiyeye denk gelip bulan şahıs bir savaşta amansız bir ok yarası alıp ölseydi, bugün bütün düzyazı eserler hepimiz için birer hukuk kitabı olurdu. Kimine göre abartıyor olabilirim, fakat her düşünce saygıya muhtaçtır.
Şiirlerinde biçime fazlasıyla önem vermiş, çoğu şairimiz gibi Charles Baudelaire etkisinde kalmış olan Ahmet Muhip, sesin ve ahengin düğününde kafiyeyi dansa kaldırmış. İşte öyle bir kitap.
