Cahiliye devrinde Arap yarımadasında bir güneş doğuyor.
Öyle bir güneş ki;
Onun doğduğu gece gökyüzünden yıldızlar dökülüveriyor,
Öyle bir güneş ki; bin yıldan beri hiç sönmeyen yanan ateşleri söndürüyor;
Öyle bir güneş ki; Taberiyye gölünü bir anda kurutuveriyor,Kabe’de putların çoğunu başı aşagı düşürüyor ,Küfe ile Şam arasında taşsız bir çöl olan Semave vadisini su bastırıyor.
Nebiler Nebi’si Güllerin Efendisi Peygamberimiz (SAV).. Doğumundan vefatına kadar tüm hayatı!
Onun vefatında Vahy Meleği son kez dünyaya iniyor kapıdan içeri giriyor Resullumuz(SAV) Hz.Aişe’nin annemiz (r.a) kollarında ve ona diyor ki benden sonra ummetim kurtuluşa erecek mi Allahu Teala hz.Cebraile(r.a) buyuruyor ki Sevgili Resul’ümü müjdele onun ümettini yüz üstü bırakmam!
Kapıda ruhunu kabz etmesi icin izin bekleyen Ölüm meleği. Ah,Resülüllahım’ıs SAV nasıl bir ışıksın? öyle bir ışıksın ki Yücce Rabbimiz Ölüm Meleğine Habibim izin vermedikçe ruhunu kabz etme diye emir veriyor.
Ölüm Meleği hz.Azrail(r.a) ruhunu kabzederken Peygamberimiz (SAV) Ümmetimin de canı böyle acıyacak mı diye sorar ? Ölüm Meleği de(r.a) oysaki senin ruhunu kabz ettiğim gibi kimsenin ruhunu bu şekilde kabz etmedim…
Ne demek istiyor Ölüm meleği burda Ben seni ruhunu en kolay şekilde, acı vermeyerek kabz ettim!
Ve son sözleri Nebi’mizin(SAV) ümmetim ,ümmetim,ümmetim!
Ölürken bile ümmetini düşünen bir mübarek zat’ın ümmetiyiz biz, Yücce Allah(c.c) bizleri Kevser havuzun
başında onun ellerinden su içmeyi nasip etsin.
Selam ve Salat ona olsun
