“Dünyanın sonu , bu halime öyle çok uyuyor ki hiç üzülmeden , hiç korkmadan kabulleniyorum onu . Öylesine bencilim ki dünyanın sonunu , kendim gibi çok seviyorum.”
İçimde bir ses, durmadan dünyanın sonu geldi diyor. Dünyanın sonu, bu halime öyle çok uyuyor ki hiç üzülmeden, hiç korkmadan kabullenemiyorum onu. Öylesine bencilim ki dünyanın sonunu, kendim gibi çok seviyorum.
Başlattığım her savaşta ilk ben ölüyorum. Ne zaman bana dayatılan savaşın kurallarına uysam, en ölümcül darbeyi ilk ben alıyorum.
Bu dünyadan öyle kopuk yaşamışım ki yapmayı düşündüğüm kötülükler, gelip önce beni buluyor.
Bir mahşer yalnızlığıydı bu, inat ettim kendim olmakta; bu yüzden tiksindi benden dünya ve sonuna dek reddetti. Yandı, özlediğim her şey, korkularımla birlikte...