"Çünkü sevmek, hep el ele diz dize olmak değildi. Yollar ve yıllar, engeller, acılar ne düzeyde olursa olsun, tüm bunların ortasında o yüreğin bu sıcaklıkta atabilmesiydi. Aşkın ilk kanununun ilk maddesi buydu."kitapta altını çizdiğim bir çok yer oldu. bu da onlardan biriydi. Özlem ve onurun aşkını iliklerime kadar hissettim. Onlarla güldüm, onlarla ağladım onlarla Karadenizin yeşilini Adana şalgamını, İzmir'i , Antep'i her yeri karış karış gezdim. Onların söylediği şarkılara eşlik ettim. Ahh Özlem sayende şunu öğrendim. Ertelemeyeceksin ve gizlemeyeceksin yüreğinden geçen aklına düşmüşse hakkını verip yapacaksın. Yapamazsan bile en azından deneyeceksin. Hayatta her erteleme bir keşke yaratır. Keşke senin aşkın da böyle bitmeseydi. Bu arada kitapta sadece aşk yok. Yılmaz hocam günümüzde ki bir çok toplumsal sorunu da kitaba harmanlanmış. Betimlemeler o kadar güzeldi ki kitabın içinden çıkamadım. Son sayfalar bitsin istemedim. Kaleminize ve yüreğinize sağlık. Kitabı imzalarken yazdığınız notun güzelliğine de değinmeden geçemeyeceğim.(Sen gidenlere bakma kalabilmekti asıl mesele ama onlarda o yürek yoktu) İyi ki tanımışım sizi.
