“Onun trajedisi insanlık için bir armağan oldu. Ne gariptir ki Henry asla unutulmayacak.”
1953 yılında hayatını yaşanmaz kılan epilepsi nöbetlerini hafifletmek amacıyla 27 yaşındaki Henry Gustave Molaison’a “deneysel bir psikoşirürji” prosedürü –odaklı lobotomi– uygulandı ve hiç beklenmeyen bir sonuç ortaya çıktı. Henry uyandığında artık yeni anılar oluşturamıyordu, hayatının geri kalanında yaşadığı ana hapsolacaktı. Ancak Henry’nin yaşadığı trajedi insanlık için bir lütfa dönüştü. Nörolog Suzanne Corkin’in Sonsuza Dek Şimdiki Zaman adlı kitabında o ve çalışma arkadaşları, Henry’yi felce uğratan hafıza kaybı ile kaybetmediği zekâsı arasındaki çarpıcı çelişkiyi ortaya koydular. Hatırlama kapasitesinin beyinde belli bir bölgede bulunduğu yönündeki bu yeni bilgi hafıza biliminde devrim yarattı. 2008 yılındaki ölümüne kadar sadece H. M. olarak bilinen Henry’nin vakası nöroloji biliminin sarmalında en fazla sonuç doğuran ve atıfta bulunulan vakalardan biri olmayı başardı. İnsan beyninin fonksiyonlarına dair zengin ayrıntılarla beslenen bu eser, şanssızlığı yarım yüzyıllık heyecan verici araştırmalara hız kazandırmış olan bir adamı gözler önüne çıkarıyor.
