Sonuncu Şahidlər
Svetlana AleksiyeviçSözler ve Alıntılar
Qarşımda bir sual dayanır.Hansı daha yaxşıdır:
Xatırlamaq ya unutmaq?
Bəlkə ən yaxşısı susmaqdır?
Sayfa 99Kitabı okudu
Uşaqlıq o vaxt başa çatır ki:
• Şaxta babaya inanmağı tərgidirsən;
• Gölməçələrdən yan ötməyə başlayırsan;
• Televizorun pultunu telefon əvəzi götürüb; anana zəng etməyə çalışmırsan;
• Gecələr tualete gedəndə kiminsə səni; yeyəcəyindən qorxmursan;
• Əlinin aya çatacağına artıq inanmırsan;
• Sinif yoldaşının hörüyünü dartırsan o isə gülür;
Müharibə tez bitmədi... Deyirlər, dörd il. Dörd il güllə atıblar... Bəs yadımızdan çıxması üçün nə qədər müddət keçib?
Sayfa 272Kitabı okudu
İlk ölülər...
Əvvəlcə at leşi gördüm... Sonra da qadın meyidi... Heyrətə gəldim. Axı mən elə bilirdim ki, müharibədə təkcə kişiləri öldürürlər
Sayfa 14Kitabı okudu
"quldurlarinizi basdırın" Həmin yerə getdik, onlar çalada üzürdülər, ora qəbirdən çox quyuya oxşayır. Öz bellərimizi götürmüşdük, üstlərinə torpaq töküb ağlayırıq. Onlar isə deyirlər.l: "Kim ağlasa, güllələcəyik. Gülümsəyin". Onlar bizi gülümsəməyə məcbur edirdilər... Aşağı əyilən kimi gəlib üzümə baxırlar ki, gülümsüyürəm, yoxsa ağlayıram. Dayanıb baxırlar... Hamısı gəncdir qəşəngdir... Gülümsünürlər... Mən ölülərdən deyil bu dirilərdən qoxdum...
Dostoyevski deyirdi:
"Dünyamız, xoşbətliyimiz birdə əbədi harmoniyamızın möhkəm özülü naminə, günahsız körpənin bircə damla göz yaşına belə haqq qazandırmaq olarmı?" : Sualına özüdə cavab verirdi : "Heç bir tərəqqi, heç bir inqilab, heç bir müharibə bu göz yaşına dəyməz. Bu bircə damla tərəzinin gözündə həmişə ağır gələcək. Cəmi bircə damla..."
Ele yaddaşımda da bu cür ilişib qaldı: müharibə ataları birdəfəlik aparır...
Sayfa 12Kitabı okudu