Sözler ve Alıntılar
Bir ustanın alâmet-i farikası, yalnızca birkaç anı seçerek bize bir ömrü verebilmesidir.
Dünya izleyicisi sadıktır ama öykü hasreti çeker. Neden? Çaba eksikliğinden değil. Amerikan Yazarlar Birliği senaryo tescil servisi yılda otuz beş binin üzerinde eserin kaydını yapar. Bunlar yalnızca kaydedilmiş olanlardır. Amerika’da her yıl yüz binlerce senaryo yazılır ancak bunlardan yalnızca bir avuç dolusu nitelikli senaryo çıkar. Bunun pek çok sebebi vardır ama en temel sebep günümüzün sözde yazarlarının henüz yeteneklerinin sınırlarını dahi keşfedeme-den daktiloya saldırmalarıdır.
Öykü basmakalıplıkla değil, özgünlükle ilgilidir.
Film izleyicisi için eğlence, öykünün anlamını kavramak için bir ekrana konsantre olarak karanlıkta oturma ritüelidir ve burada ortaya çıkan güçlü -hatta bazen acı verici- duygular, anlam derinleştikçe, nihai tatmin noktasına taşınır.
Aristo’nun Ethicste sorduğu eskimeyen o sorunun yanıtını arıyoruz sürekli: Bir insan yaşamını nasıl sürdürmelidir? Ancak düşüncelerimizi düşlerimize uydurma, düşünceyi tutkuyla birleştirme, arzuyu gerçekliğe dönüştürme mücadelesi verirken, hızla geçen zamanın bulanıklığının arkasına saklanan yanıt bizi atlatır.
Kamera tüm yanlış şeyleri gösteren korkunç bir röntgen cihazıdır. Adeta bir büyüteç vazifesi görerek yaşamı olduğundan daha da büyük gösterir, sonra her zayıf ve sahte öykü dönüşümünü tüm çıplaklığıyla gözler önüne serer; ta ki biz panik içinde kaçmaya başlayıncaya dek.