Zihinlerimizin gizli bir köşesinde, ölümlülüğün ilk farkına vardığımız andan itibaren, hepimiz anne-babalarımızın ölümlerini beklemez miyiz içten içe? Yoksa bu sürekli korku, zaten çocukluklarında anne-babadan yoksun bırakılmış olanlarımıza mı özgüdür?