Yıllardır okumalıyım dediğim ama bir türlü doğru fırsatı bulamadığım bir kitaptı. Bitirince uzun uzun düşündüm. Raskolnikov cinayet işleme fikrini barındırmasına ve işlemesine rağmen gördüğü muhtaç insanlara bir saniye bile düşünmeden yardım edip hatta daha sonra idrak edip neden yaptım diye sorgulayan bir karakter, bana göre burada insanın içinde iyi ile kötünün her an savaşını verdiğinin vurgusu yapılmış. Raskolnikov saf kötülükten yana olan bir insan değildi. Raskolnikov kötü bir insan olduğu için değil alt tabaka bir insan olmadığını, dahi insanların, Napolyon gibi insanların amaçları, hedefleri uğruna göz kırpmadan sayısız insan öldürdüğünü ve pişman olmadığını düşündüğü için kendine kendisinin de üst kademe bir insan olduğunu ispatlamak amacıyla cinayetleri işlemiştir. Raskolnikov kim hakkında ön gözlem ve tespit yapsa ileri ki sayfalarda haklı olduğunu gördük, insanları analiz kabiliyeti güçlüydü bu da onu Razimuhin’in de dediği gibi akıllı adam yapıyordu. Kitap psikolojik, sosyolojik, siyasal ve kültürel olarak ele alınabilir.
Kitapta her karakter hakkında bir hikayeye ve bakış açısına sahip oluyoruz. Hiçbir karakter geri planda bırakılmamış hepsinin hayatını okuyucuya sunulmuş kitabı kalınlaştıran sebeplerden biri de bu fakat gereksiz bir kalınlık değil her hayatı gözlemek ilgi çekiciydi. Kitabın genelinde olaylar yavaş işlerken son sayfalar da oldukça olaylar hızlı gelişti. Son sayfalarda da gördük ki sevgi en elzem yaraların bile ilacı.
