Sonia’nın mektuplarından bahsederken aslında kitabı özetlemiş Dostoyevski. Yüzlerinin renklerinden öyle çok bahsetti ki... Bu son öyle güzeldi ki, bütün kitabı okurken hissettiğim o bambaşka hayatın daha da içinde hissettim ve bu hikayenin sonunu görme şansı bulduğum için mutlu oldum.
Çok garip hissiyatlar bırakan, herkese bambaşka aydınlanmalar yaşatabilecek, hayata dair ve başlı başına bir hayat olan kitap. Evet, kitabı bu bir cümleyle tanımlayabilirim. Sonunu ayrıca yazmak istiyorum. Öyle güzeldi ki ve öyle anlamlı ki! Şimdi gerçekten neden bir klasik olduğunu anlıyorum. Diğer kitaplardan daha çok büyümüş hissettirdi bu kitap sonunda.
“Fakat bütün bunlar, yeni bir hikayenin başlangıcıdır. Bir adamın kendini baştan yaratıp, farklı bir dünyaya adım atışının hikayesidir. Artık onun önünde bilinmeyen bir hayat var. Bu yeni bir hikayenin konusu olabilir. Ancak anlatmakta olduğumuz hikaye sona ermiştir. SON”
