Yazar öncelikle çağdaş epistemolojideki realizm, idealizm gibi epistemolojik algı teorilerini inceleyerek kitaba giriş yapmış alt zemin oluşturmuş. Ardından sufi tecrübenin epistemik mahiyeti üzerinde durmuş çeşitli örnekler üzerinden anlatımı zenginleştirmiştir. son kısımda ise epistemik olarak duyu tecrübesi ve sufi tecrübenin mahiyetini ele almış ve ikisini karşılaştırmıştır. özellikle tek yönlü bir mütaalayla modern insanın pozitivist bakış açısıyla ele aldığı sufi tecrübenin yalnız subjektif değil objektif bir tarafının da bulunabileceğini bize çok iyi göstermiş. sufi tecrübenin de yalnız belli bir zümre arasında paylaşılabiliyor olmasının onun bir eksikliği olmadığını aksine belli kavramsal arkaplana sahip insanlar ve hazırbulunuşluluğa sahip insanlarda bir karşılığının olmasının onun doğasından olduğunu belirtmiş bunun gibi çeşitli bilgi türlerine örnek vermiştir. İnsanın yalnızca bilgi düzeyi olarak salt duyu verilerini ele alarak tek yönlü bir bilimciliğin insanı huzursuz ve tatminsiz bir dünyaya iteceğini varlığı tek bir boyuta indirgeyeceğini söylemiş, diğer bilgi türlerininin de örneğin sanat, ahlak, rüya gibi tecrübelerin de önemli olduğunu ve üzerinde çalışılması gerektiğini söyleyerek insanın ancak böyle çeşitli ontolojik ve epistemolojik düzeylerden hayata baktığı zaman kendini bu tatminsizlikten kurtarabileceğini vurgulamıştır.
