İnsan hırslarına hâkim olamadığı sürece olgunluğa erişememiş demektir. Bu da öyle kolay kolay elde edilebilecek özellik değildir. İnsanlar gerçekten günümüzde çok şeylere sahip olmaya başladılar. Bunun bir sınırı olmadığından olsa gerek hiç kimse sahip olduğu şeylerle yetinmiyor. Daha fazlasını istiyorlar. Gözümüzü madde hırsı bürüdüğü için çevremizdeki onca güzelliklerin farkına varamıyoruz. Tam farkına varıyoruz derken kaçınılmaz son gelip bizi buluyor. Neticede ettiğimiz ah ve vahlar da bu sonu değiştirmiyor.
Romana konu olan şeyhülislam Karaçelebizade Abdülaziz'in işte bu hırsına şahit olacaksınız. Makam ve mevki hırsının insanı ne hallere düşürdüğüne bizzat tanık olmak istiyorsanız IV. Murad, I. İbrahim ve IV. Mehmed dönemlerini de gören bu Şeyhülislam, size çok şey anlatacak. En azından romanı bitirdiğinizde şu değişmez kuralın doğruluğuna bir kez daha inanmış olacaksınız. "Hırs, sebeb-i hasarettir."
Sürgün yıllarının en verimli ürünlerini Bursa'ya ithaf eden Karaçelebizade, Bursalılara şimdiki meşhur adıyla bilinen "Müftü Sularını" armağan bırakarak sonsuzluk ikliminde kendisine ayrılan yere gitti. Umulur ki aramızdan onu hatırlayacak olanlar olsun.
