Bunama denilen süreç böyle başlıyordu demek ki.
İnsanın yaşam mozaiğinin parçaları yavaş yavaş dökülüyor, geride çirkin sıva boşlukları kalıyordu. Bu hızla giderse yakında işyerimi de bulamayacak ya da eve geri dönemeyecek, dönsem de adımı hatırlayamayacaktım.