Ben konuşmam. Sadece dinlerim. Çünkü tek bildiğim ve yapabildiğim budur.
Günlerim, yıllarım böyle geldi, geçiyor. İnsanlar onları dinlediğimin farkında değil.
Bazıları karşısındaki kişi onu dinliyor sanıyor. Oysa sadece ben dinliyorum onu.
Bazıları kimsenin onu duymadığını sanıyor. Oysa ben duyuyorum.
Cafelerde, barlarda, pencere önlerinde, hastanelerde, otoparklarda, tiyatrolarda ben insanları dinliyorum.
Konser alanlarında bile müzikten çok onların seslerini duyuyorum.
İstedikleri kadar kısık sesle konuşsunlar, duvarlar örsünler, saklansınlar en dip köşelere;
kimsenin olmayacağını sandıkları köprü altlarında, metruk binalarda ben onları duyabiliyorum.
