Yine açıktır ki, zaman zaman Artaud, hiç kimsenin hissetmeye bile cesaret edemediği yoğunlukta trajik anlara erişiyor, her ne kadar burada bu trajikliğin ters yüzü büyük bir soytarılık gibi görünse de -zaten çoğunlukla trajik, gülünç olanla yan yanadır, ve nihayet, an an, bir şimşek çakışı aydınlığında Artaud, doğası metafizik olan gerçekliklere ulaşıyor.