Tasavvufî Hikmetler Gönderileri
Tasavvufî Hikmetler kitaplarını, Tasavvufî Hikmetler sözleri ve alıntılarını, Tasavvufî Hikmetler yazarlarını, Tasavvufî Hikmetler yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
"Setr iki kısımdır. Birisi ma'siyetten Setr, diğeri ma'siyette setr. Avam ister Hudâ'dan tâ ola isyanları mestur/Ki nâsa karşı haysiyetlerinden olmasınlar dûr/İbâd-ı hâss isə setr-i maâsiden diler ancak /Tecelli-yi nazardan onları dûr etmesin kim Hakkı."
(Halkın gözümden düşmeyeyim diye günahını halktan saklamaya çabaladığın kadar Hakkın gözünden düşmeyeyim diye de kendini günahtan saklamaya çalış.)
250. Hikmet
KALP NURLARI, UKBÂDA BİLİNİR
Semâ nurları; sadece dünya âleminde zahir ve görünür olduğu gibi, kalp ve sır nurlarının kadri de ancak bizden gaip melekût âlemi denilen ukbâ âleminde malûm ve aşikâr olur.
249. Hikmet
CEZBE ERBÂBI YE SÜLÜK EHLİ
Hak Teâla; eserleri ile isimlerine, isimleri ile vasıflarına, vasıflan ile de vasfın bizzat mevcudiyeti muhal olduğu için öz zâtına delâlet etti, imdi; cezbe ve aşk erbâbma ilk olarak ilâhi zâtın kemâli keşfolunduk- tan sonra Hak Teâla onlan sıfatlarının müşâhedesine geri çevirir, sonra isimlerine taalluka, bundan sonra da eserlerinin müşâhedesine döndürür. Seyr ü sülük ashabma ise, tam tersi olur. Bu sebepten sâliklerin son durağı meczûblann yolunun başı, ve sâliklerin ilk durağı meczûblarm yolunun sonudur. Lâkin bu, yalnızca bir tek anlam taşıyor değildir. Binaenaleyh; sülük eldi terakkide (yükselmede), ve cezbe eldi tenez zülde (aşağı inmede) iken her iki tâife Hak yolunda bazı kere karşılaşır ve bir araya gelir.
248. Hikmet
HAKK’A YAKINLIK GÜNEŞİ
Hakka yakınlığın tahakkukundan beşeriyet vasfının yokluğu la zım gelmez. Ancak yakınlığın misâli, gündüz güneşinin doğması gibidir. Ufukta göründüğü halde ufkun kendisine mahsus değildir. Cenâb-ı Hakkın her biri bir hakikat güneşi olan yüce vasıfları bazen senin varlık gecenin üzerine doğar, ve bazen de senden Hak Teâla o doğuş ve tecellîyi alarak seni beşerî sınırlarına geri döndürür. Şu halde; yalan lık gündüzü ne şendendir, ne de sana racidir. Fakat senin üzerine vârid oluş ve parlayışın tecellî göstermesidir.
247. Hikmet
MAHLUKLAR SENİNLE BERABER
Ey insan! Sen hakiki mükevvin (yaratıcı) olan Cenâb-ı Yezdan’ı müşâhede etmedikçe, mahluklar ile berabersin; O’nu müşahede ettiğin zaman ise, mahluklar (yaratılmışlar) seninle beraber olur.
246. Hikmet
MARİFET VE HÜRRİYET
Dünyada olup da gayblerin meydanları olan marifet ve ilimler kendisi için feth olunmayan insan, çevresini kuşatan arzularıyla mahpus ve zâtının heykelinde zincirlidir.
245. Hikmet
ÂLEM, İNSANI KUŞATAMAZ
Ey kâinatın özü, esası, aslı olan insan! Seni bu âlem ancak cismâniyetin yönünden kuşatmıştır. Ruhâniyetinin sübûtu itibariyle seni asla ihata etmiş değildir.
244. Hikmet
MÜLK YE MELEKÛT ARASINDA İNSAN
Ey insan! Hak Teâla senin mahlukatı arasındaki kıymetini,dahası mükevvenâtının sedefleri içinde saklı bir cevher (öz) olduğunu bildirmek üzere mülk ve melekûtu arasında seni mutavassıt âlem kıldı.
243. Hikmet
NEFİSLER, SEYRÜ SÜLÛKUN SEBEBİDİR
Eğer İd nefislerin şehvet ve alışkanlık meydanları olmasaydı; sâliklerin Hak yolunda seyr ü sülûku gerçekleşmezdi. Zira ey sâlik! Seninle Cenâb-ı Hak arasında mesafe yoktur ki, onu ilerleyişin katetsin ! Sonra ayrılık mevcut değildir ki, seyr ve vuslatın onu ortadan kaldırsın !
242. Hikmet
GERÇEK ÂŞIK TALEP ETMEZ, VERİR
Bir maksatla seven ya da sevdiğinden bir karşılık talep eden kimse gerçek âşık olamaz! Zira âşık sana karşılıksız verendir, senin kendisine ihsan ettiğin değil.
241. Hikmet
RABBİNİ ÖVEN, NEFSİNİ HATIRLAMAZ
Kâmil mümin; daima Hakkı sena edişi sebebiyle, nefsine karşı müteşekkir olmaktan uzak kalan ve sürekli hukukullah ile meşguliyet yüzünden nefsâni hazlarını hatırlamaya vakit bulamayan kimsedir.
240. Hikmet NEFSİ UNUTMAK
Seni nefsâni vasıftan ancak rabbâni vasfı müşahede çıkarır.
239. Hikmet
HAKÎKÎ TEVAZU, ALLAH’IN AZAMETİNİ GÖRMEKTİR
Hakiki tevazu; Allah Teâla’nın azametini müşahededen ve sübhâni sıfatının tecellîsinden kaynaklanan tevazudur.
238. Hikmet
NEFSİNE HİÇBİR ÜSTÜNLÜK VERMEMEK
Tevazu ettiği vakitte kendisini yaptığının fevkinde (üstünde) gören kimse mütevazı değildir. Lâkin mütevazı, tevazu ettiği zamanda kendisini yaptığı şeyin daha aşağısı gören kimsedir.