İnsanı dəfn eləmək və öləni elə unutmaq olardı ki, onun oğlu gülməyə başlardı və axşamlar rahat halda qəbiristanlıq hasarlarının yaxınlığındakı xiyabanda qızlarla əylənərdi.
Şəhərdə dolaşır, köhnə dostlarını axtarırdı; axı onlar çox idilər, amma sonda həmişəki kimi səkidə tək qaldı, irəlidə isə axşama kimi hələ çox vaxt var idi.
Ona elə gəlirdi ki, zamanın axını sehrli bir qaydada dayanıb. Əvvəlcə burulğan var idi, axır vaxtlar onu dartıb üzüaşağı aparırdı. Sonra birdən hər şey yoxa çıxdı, yastı dünya hərəkətsiz halda donubqaldı və saatların əqrəbləri naməlum bir istiqamətdə hərəkət eləməyə başladı. Onun yolu sona çatmışdı, o indi özünü yeknəsəq, boz dənizin boşalmış sahilində görürdü, ətrafda isə nə bir ev, nə bir ağac, nə bir insan vardı və qədim zamanlardan da beləydi.
- O, hə, siz hələ gəlib çatmağa macal tapmamış, artıq bizi tərk eləmək istəyirsiniz. Belədi, deyilmi? Boynuma alıram ki, bu, məni kədərləndirir, tamamilə kədərləndirir.
Atəşdən sonra aralığa çökən sakitlikdə onun ümidsizlik dolu səsi eşidildi:
-Qara, sən ki məni öldürdün!
Bu sözlərlə də o, ağır-ağır ağzı üstə yerə yıxıldı.
Dostunun əlini sıxmaq istəyirsən, amma sənin irəli
uzanan əlin ixtiyarsız halda yanına düşür və
sifətindəki təbəssüm keçir, belə məlum olur ki,
ətrafında heç kim yoxdur və sən beləcə təksən”.
Hansısa anda, dərənin o biri sahilindəki kölgələr
Droqo ilə bir bərabərdə olurdu, belə təəssürat
yaranırdı ki, kölgələr onun sonuncu ümidini də
kəsməmək üçün öz hərəkətlərini birdən ləngidirlər,
amma sonra yenə də sıldırımlarla və qaya
çıxıntılarıyla yuxarı sürünür, atlının üstünü
örtürdülər.
"Ama bir noktada, belki de içgüdüsel olarak, insan geri döner ve arkasındaki bir kapının kapanarak dönüşü olanaksız olduğunu fark eder. İşte o zaman bir şeylerin değişmiş olduğunun ayırdına varırız."