Yaşarken canımızı acıtanlar,üzerinden zaman geçince nasıl da kolay yazılır,anlatılır olmuş. Gülümseyerek anabildiklerimiz en değerli anıları bırakanlarmış daima. Evet, acıtsa bile öyleymiş.
Masal gibi bir hayatın içinde olup sonra birden hiç bilmediğin bambaşka bir hayatın içinde buluyorsun kendini.
İşte bu yüzden hayatin neyi getireceğini önceden asla insan kestiremiyor sadece ayak uydurmaya çalışıyorlar.
Onlar öyleydi ,ben böyleydim , haklıydım , haksızdım, yanlıştı , doğruydu, o yaptı ben yapamadım derken nasıl da çarçur ediyormuş meğer insan hayatını .
İyi bir insan olmak çocuğunun bahçesine diktiğin bir ağaç mıdır? Mutlu son dedikleri, yaşarken görmesek de diktiğimiz o ağacın bizden sonrakilere kalan meyvesi mi?