Bir filme senaryo olması için yazılan ve sonrasında düzenlenip kitap haline getirilmiş bir eser. Anladığım kadarıyla bu kitabı ünlendiren de filminin yapılmış ve çok sevilmiş olması. Kitap için " dört devletin işgali altındaki Viyana'da geçen hazin bir zabıta hikayesi" deniyor ama kitaptaki anlatıcının (polis) karakterlerden biri de olup, her şeyi görüyor, biliyor, duyuyor olması ile ana karakterin bir operasyon sonunda adına cinayet denilebilecek bir girişimde bulunup, bunu gerekli gibi göstermesi çok da mantıklı değil.
Semih Yalçın kitap yazımı için yazılacak kitabın bir filmi çağrıştırmaması gerektiğini söyler. Bunu polisiye romanlar için söylememiştir belki ama bu kitabın yazılış amacının aslında bir film için senaryo olduğunu ve sondaki sahnenin bir filmde görülebilecek kadar iyileri ve kötüleri okuyucunun, izleyicinin belirlemediğini anlayınca, modern klasiklere de girmiş bir yazarın bu kitabı için "şaheser" tanımlaması yapmak doğru gelmiyor.
Basit, sıradan bir polisiye romanla karşı karşıyayız ve üstünkörü bir şekilde toparlanmış hissi veriyor.
