Akış
Ara
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.37.16
Uğultulu Tepeler Yorumları ve İncelemeleri
Uğultulu Tepeler yorumları ve incelemelerini, Uğultulu Tepeler kitabı hakkındaki okur görüşlerini , Uğultulu Tepeler puanlarını 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Çocuklukları birlikte geçen Heathcliff ve Catherine’nin birbirlerine olan aşklarını, Catherine’nin ihanet yüzünden canavara dönen Heathcliff’in, öcünü, ikinci nesilde nasıl aldığını ibretle okuyacaksınız.
İhanet eden Catherine’nin, Heathcliff için
“-onu ne kadar sevdiğimi hiç bilmeyecek. Ruhlarımız neden yapılmış bilmiyorum ama onunkiyle benimki aynı.” sözleri…
Uzun zamandır aşk konulu klasik bir roman okumadığım için heyecanla okumaya başladım. Başları çok güzel gidiyordu. Yazarın dili, anlatım biçimi ve betimlemeleri yerli yerindeydi. Heathcliff ve Catherine'in aşkını canı gönülden desteklediğimi hissettim okurken. Ne kadar Edgar Linton'a çok fazla üzülsem de farkında olmadan içten içe Heathcliff ve Catherine'in birlikte olmasını istiyordum. Fakat ilerleyen sayfalarda Heathcliff'in aşkından adeta deliye dönmesi ve çevresinde olan tüm kişileri kötü etkilemesi ondan aşırı derecede rahatsız ettirdi. Savunacağım hiçbir boşluk bırakmadı maalesef. Son yüz sayfayı ağzım açık bir şekilde okudum ve iğrendim. İnanılmaz bir taciz ve zorbalık var ortada. Karakterin bu denli kötü olmasına gerek olduğunu düşünmüyorum. Benim için baştaki tüm o severek okuduğum havayı yok etti. Sonundan tatmin olup olmadığıma emin değilim ama kitapta en çok zarar gören bebekliğinden beri sevgiden görmemiş, eğitim alamamış, hor görülmüş Heraton'un bir şekilde mutlu olması beni de sevindirdi. Son olarak bu hikayede yanan Edgar Linton oldu. RIP.
Uğultulu Tepeler
Emily Bronte’nin ölmeden önce yazdığı ve edebiyat dünyasında önemli bir yere sahip olan ilk ve tek romanı.. Gelmiş geçmiş en iyi aşk romanı diye anılmasına rağmen bence aştan ziyade kin, nefret ve intikamı temelinde barındırıyor. Çiftliğin sahibinin bir gün yanında eve getirdiği Heathcliff isimli oğlan çocuğunun saplantılı aşkı ve insanlara karşı beslediği sağsızlık duygular yüzünden çiftlikteki herkese ve hatta onların gelecekteki çocuklarına dahi yaşattığı acıları ve yaptığı zulümleri anlatıyor. Nefretin ne kadar kötü bir duygu olduğunu ve nelere yol açabileceğini çok güzel bir şekilde işleyen romanı okurken elimden bırakmak istemedim ve sonuna bakmamak için kendimi çok zor tuttum. Herkesin mutlaka okuması gereken efsane bir kitap.
408 syf.
·
Puan vermedi
Kitabı okurken aşk romanı mı psikolojik roman mı arasında gidip geldim. Tüm duygu yüklerini kitabın içerisinde bulup, yaşayabiliyorsunuz. Sevgi, kin, intikam, nefret gibi duyguların ağır bastığı ve ana karakterde ön plana çıktığı bir roman. Üzüldüğüm ve sinirlendiğim zamanlar çok oldu. Kitabı bitirdiğimde ise rüzgar ekenin fırtına biçtiği bir kez daha göz önüne geliyor. Aşık olmak, takıntılı olmakla aynı şey değildir. Aile, yetiştirilme tarzı hepimizin hayatını en ufak noktasına kadar değiştiriyor. İçimiz sevgiyle de dolu olsa etrafımıza bunu yansıtamadığımız zaman her şey bir kabusa dönüşebiliyor.
Aşk, İntikam ve Hırs
Aşkın yerine intikam ve hırsın geçtiği bir hikaye..
Kitabı ismini çok sevdiğimden okumaya başlamıştım. İsmi gibi hikayesi de çok güzel.
Kesinlikle okumanızı tavsiye ederim. Kitabı okurken Catherine’ye çok üzüldüm. Aşk’ın nasıl intikam ve hırsa dönüştüğünü okuyabileceğiniz bir kitap.
Gerçekten aşk böyle bir şey mi? Aşkın hep nahif bir duygu olduğunu düşünürdüm. Fakat bu kitaptan sonra aşkın içinde ne denli bir saplantı ve ne derin bir nefret barındırabileceğini gördüm. Aşk, iyi ya da kötü pek çok duygunun aynı ruhta aynı anda var olabilmesine sebep olabiliyordu anlaşılan. Karakterlerin her birinin içinde bir kötülük var. Yazarın en sevdiğim yönü hiçbir karakterini sevmemiz için zorlamıyor oluşuydu. Fakat ilginçtir ki siz onların tüm bu kötülüklerine rağmen, seviyorsunuz. Zaten kitabın karakterlerinin kendileri arasında da aynı ikilik mevcut. Birbirlerinden nefret edip asla kopamıyor oluşları buna örnektir. Heathcliff’ten nefret ettim ben mesela. Bütün kitap boyunca da nefret edeceğimi sandım fakat öyle olmadı. Ona hem acıdım hem sevdim hem kızdım. Özleminden sevdiğinin mezarını kazıp onu bir kez daha görmek istemesi düpedüz manyaklık biliyorum ama bende koca bir acıma hissi oluşturdu. Kitapla alakalı biraz daha yazmaya devam edersem spoiler vereceğim diye korkuyorum. Demem o ki, hayatınız boyunca unutamayacağınız ve hep aklınızın bir köşesinde taşıyacağınız karakterler tanımak istiyorsanız, elinizden düşüremeyeceğiniz bir klasik okumak istiyorsanız mutlaka ama mutlaka bu kitabı okumalısınız. Emily Bronte, keşke daha çok yaşasaydın !
Bu romanı okumaya başlamadan önce kitapla ilgili okuduğum tüm yorumlar beni bir an önce okumam konusunda heyecanlandırdı. O kadar güzel, övgü dolu değerlendirmeler vardı ki ister istemez beklentimi çok yukarıya taşıdım. Ancak Germinal, Suç ve Ceza, Sefiller, Babalar ve Oğullar, Gazap Üzümleri gibi klasikleri okumuş birisi olarak Uğultulu Tepeler'i bu eserlerin çok gerisinde bir dünya klasiği olarak nitelendiriyorum.
Bildiğim kadarıyla Emily Bronte'nin tek romanı olan bu eser ölümünden bir yıl önce tamamlanabilmiş. Bir ilk roman olmanın verdiği amatör ruhu kesinlikle barındırıyor ve vermek istenen duygu kimi bölümlerde tam işlenemiyor. Kitabın tamamına hakim olan hırs ve kin duygusu ise çok iyi işlenmiş diyebilirim ancak aşk duygusu maalesef sönük kalıyor.
Benim bu esere puanın 6/10 oldu ve 1 ayda zor okuyabildim. Yine de güzel bir eser diyebilirim. Bir insanın takıntılı bir biçimde aşık olması nelere mal olabiliyor, güzelce aktarılmış.
Uğultulu tepeler... Kitabın son sayfasını okuyup, kapattığımda aklımdan ilk geçen düşünce, Jane Austen'in Gurur ve Önyargı'sına çok benziyor oluşuydu. Bunun sebebi, aşk kelimesinin, geçtiği her yerde büyülü, neşeli, güzel, iyi, doğru kelimeleri bize eşlik eder. Oysa bu kitaplarda aşkın içerisinde kötülük, gurur, hırçınlık, tutku da insana adanır. İnsan bu ya iyinin yanında kötüyle de yaratıldı. Bu müthiş bir uyum. Bunu içerisinde barındıran aşk, şu an bu kelimeleri yazmama sebep oluyor doğrusu. Üstelik açıklık da söz konusu, hani birinden nefret ederiz, onu görmeye asla tahammül edemeyiz de içimize atmakla yetiniriz ya, işte buradaki kahramanlar bu sözde nezakete pek mahal vermiyorlar, nefretlerini, öfkelerini, şiddetlerini, açıkça söylemek ve yapmaktan geri durmuyorlar. Bu insani özellikler ve insanların çocukluklarında içlerinde biriktirdikleri o öfkeli hallerini büyüdüğünde (haklı ya da haksız, orası tartışmalı) sorumlu olduğunu düşündüğü insanlardan çıkarma azmi okunmaya değer. Genel manada aşkın, kaybedişin, acının, ruhun, ölümün, saygı ve nezaket kavramlarının, bolca işlendiği satırlara şahit olacaksınız.
İngiliz edebiyatının en sevilen eserlerinden biri niteliğindeki Uğultulu Tepeler…
Benim için çok çok uzun süren bir okuma süreci olsa da kitabı okumaktan kendimi alamadım, fakat okuma sürecimi uzatan sebebin kitaptan mı yoksa benden mi kaynaklandığını da anlayamadım. Sanırım yanlış zamanda karşılaştık, buna rağmen iyi ki karşılaştık.
Uğultulu Tepeler gerçek bir klasik, zira daha önce okuyanlar bilir ki İngiliz edebiyatının klasik anlamda bazı özellikleri bulunur ve kitap da bunlardan bazılarını bünyesinde barındırıyor. Yalın ve ölçülü anlatımı ile her koşulda olay örgüsünü birbirine bağlayan unsurlar, Uğultulu Tepeler’de de mevcut bence.
İçeriğinden bahsetmek gerekirse kitapta, artık deyim yerindeyse zirve noktasına ulaşan bir intikam hırsının, aşk ile birleşimi söz konusu. Kitabı okurken karakterlerin hissettiklerinin gerçekten aşk olup olmadığı noktasında birtakım kuşkularım oluşmadı değil, çünkü nefreti de andıran kuvvetli hislerin varlığı söz konusuydu. Bu ikilemi çözmeye çalışmak belki de kitabın cazibesini artırdı.
Ancak ben esasen kitaptan merhamet eksikliğinin insanı yozlaştıran ve tüm insani duyguları körelten çok tehlikeli bir durum olduğu çıkarımını elde ettim.
“Beni seviyordun, öyleyse beni bırakıp gitmeye ne hakkın vardı?”
“İnsan bazen, kendine de, başkalarına da acımak nedir bilmeyen kimselere de acıyor.”
Mevki ve paranın, hayatın geri kalanında sevgiden yoksun olunması halinde hiçbir şey ifade etmeyeceğini trajik bir kurgu ile anlatan Uğultulu Tepeler’i, bir aşk romanı arayışındaysanız okumanızı öneririm. Keyifli okumalar dilerim.
Uzun zamandır okuduğum en akıcı ve sürükleyici aşk romanı diyebilirim. Aşkın ve sevgiyi gösterme biçimlerinin kişiden kişiye göre nasıl değiştiğini ve aşkın her halini -mutluluk, sapkınlık, kıskançlık- yansıtan bir roman. Size aşkın her boyutunu gösterirken, aynı zamanda sizi olayların içine alan romanın dili, bu romanla ilgili iki önemli unsur olarak kayda geçti.